Χαραμοφάης

by no_neutral

Στα σχόλια του βίντεο αναφέρεται ότι το τραγούδι μιλάει για τον δημόσιο υπάλληλο, γι' αυτόν που έχει τα πάντα απ' τους γονείς του και νομίζει ότι είναι κάποιος, για τον μέσο Έλληνα, κοινώς για έναν χαραμοφάη. Αναρωτιέμαι ποιος είναι αυτός ο μέσος Έλληνας τελικά. Έχω παρατηρήσει ότι οι περισσότεροι τον επικαλούμαστε σε τρίτο πρόσωπο, εξαιρώντας αυτόματα τον εαυτό μας από οποιαδήποτε σφαίρα κριτικής και αυτοκριτικής. Μήπως ο μέσος έλληνας αποτελείται από ατομικές μονάδες ανθρώπων που συμπίπτουν στον δεδομένο χωροχρόνο και παρουσιάζουν κοινά χαρακτηριστικά στον τρόπο διαβίωσης/κουλτούρας/συμπεριφορισμού; Από την άλλη μήπως η προσπάθεια ανάδειξης του μέσου έλληνα αποκαλύπτει την προσπάθεια μαζοποίησης, άρα και του φασίζοντα αφορισμού της ατομικότητας και κατ' επέκταση της ατομικής ευθύνης;

Ίσως είναι πιο ανώδυνο να βγάζουμε συμπεράσματα βασιζόμενοι σε μια μάζα, που την έχουμε ομογενοποιήσει στο μυαλό μας εκ των προτέρων. Ακόμα κι αν έχουμε τοποθετήσει και τον ίδιο μας τον εαυτό σ' αυτή, είναι πιο εύκολο να μιλάμε σε πληθυντικό αριθμό (βλ: “Μαζί τα φάγαμε”). Ίσως λειτουργούμε φυγόπονα, επιλέγοντας να καταλογίσουμε ευθύνες σε όλους τους άλλους, αγνοώντας αυτές που μας αναλογούν.

Από πότε κρινόμαστε στα πλαίσια μέσων όρων και γιατί;

Ίσως επειδή ο ορθός καταμερισμός ευθυνών προϋποθέτει καταρχάς ορθή κρίση και καθολική εκτίμηση της κατάστασης και του προβλήματος ως έχει (και όχι ως θέλουν να νομίζουμε ότι έχει) με ει δυνατόν αντικειμενικότερους όρους. Ίσως από τότε που υπάρχουν άτομα των οποίων η κυριαρχία (πάνω μας) κινδυνεύει από τις κρίσεις αυτές καθ' αυτές, αιτιολογώντας και πολλές από τις παθογένειες και τα φοβικά σύνδρομα της σύγχρονης κοινωνίας που τροφοδοτούνται και αναπαράγονται από την θρησκεία/ την οικογένεια/ την πολιτεία κλπ με σχετικότερο εν προκειμένω το “μην κρίνεις για να μην κριθείς”. Γιατί να μην κρίνουμε και γιατί να μην κριθούμε; Από πότε αυτό είναι ύβρις; Μήπως από τότε που γίναμε όλοι αυθεντίες, αποκτήσαμε αποψάρες και μας αφορούν μόνο οι ατομάρες μας; Σ' αυτή την περίπτωση είναι όντως τρομακτικό τόλμημα η κρίση, αφού υπάρχει το ενδεχόμενο να κριθούμε και να μας καταβαραθρώσουν. Πως βοηθάει όμως αυτή η αυτιστική θεώρηση στην βελτίωση του είδους μας; Αν πιστεύουμε ότι είμαστε όλοι τέλειοι (ή φοβόμαστε ότι δεν είμαστε) και δεν επιτρέπουμε την κριτική σε κανένα επίπεδο πως θα διορθωθούμε; Και δεν αναφέρομαι στην επιφανειακή κοινωνική κριτική που βασίζεται σε ηλίθιες συνεπαγωγές του τύπου: μακρυμάλλης/αλήτης, κοστούμι/σοβαρός, επιχειρηματίας/άξιος σεβασμού κλπ. Αλλά σε μια κριτική απαλλαγμένη από τα ψευδή αξιώματα -με τα οποία μας έχουν εμποτίσει- που αποσκοπεί στη δημιουργία ενός ανώτερου αξιακού συστήματος με άξονα την ελευθερία του συνόλου των ανθρώπων σε όλα τα επίπεδα, αφού μόνο αυτή η ελευθερία μπορεί να υπάρξει. Οτιδήποτε άλλο είναι φαιδρό. Η απάντηση έρχεται από το Θιβέτ που παραδίδει μαθήματα πολιτισμού, με τον όρο thamzing: “Ο όρος thamzing είναι μια θιβετιανή λέξη από την εποχή της Πολιτιστικής Επανάστασης, με δυσοίωνους απόηχους για τους φιλελεύθερους• σημαίνει “συνεδρία αυτοκριτικής”, μια συλλογική, δημόσια συνεδρίαση και άσκηση κριτικής σε ένα άτομο, το οποίο ανακρίνεται επιθετικά, προκειμένου να επιτευχθεί η πολιτική αναμόρφωσή του μέσω της ομολογίας των λαθών του και της έμμονης αυτοκριτικής του.” Τι θα γινόταν αν εφαρμόζαμε αυτή την πρακτική στους πολιτικούς για παράδειγμα;

Κι εδώ προκύπτει ένα άλλο ερώτημα. Από πότε απολέσαμε την αυτοκυριαρχία μας και την παραδώσαμε εθελοντικά στις υποτιθέμενες αυθεντίες που μας κυβερνούν;

Ίσως από τότε που μας έπεισαν ότι ανήκουμε σε μια μάζα/ έναν μέσο όρο, ότι είμαστε απλά ένας στατιστικός αριθμός, και όχι ξεχωριστά/ διαφορετικά άτομα με κριτική σκέψη ικανά ν' αποφασίζουμε μόνοι μας για τους εαυτούς μας. Ίσως από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας, να μεγαλώνει μέσω εξουσιαστικών σχέσεων που οδηγούν αναπόφευκτα σε εξουσιαστικές κοινωνικές δομές, αφού ένα απ' τα πιο ισχυρά κύτταρα της κοινωνίας, η οικογένεια, λειτουργεί καθαρά εξουσιαστικά στο όνομα της προστασίας των παιδιών που δεν ξέρουν.. Μήπως ήρθε η ώρα να χάσουμε την “προστασία” μας; Μήπως ήρθε η ώρα να μάθουμε και όχι να μας υπαγορεύουν δογματικά τι είναι σωστό και τι όχι; Μήπως ήρθε η ώρα να ενηλικιωθούμε αφού ματώσουμε τα γόνατά μας και σπάσουμε τα δόντια μας; Πως αλλιώς θα μπορούσαμε να μάθουμε άλλωστε; Μόνο σκοτώνοντας τον εξωγενώς επιβαλλόμενο παντογνώστη μέσα μας και εξερευνώντας απ' την αρχή τα πάντα.