2009 – Πάσχα - Σοφάδες

“I can see dead people...”

by no_neutral

H οικονομική κρίση ταιριάζει απόλυτα με την φθίνουσα πορεία αυτής της ξεχασμένης νεκρόπολης. Θαρρεί κανείς πώς βρίσκεται σε μία πόλη ζωντανών νεκρών, που όλο τον χρόνο κοιμούνται και περιμένουν υπομονετικά την πρώτη αφορμή για να δραπετεύσουν απ' αυτή τη χρόνια χειμερία νάρκη και να παραδοθούν στην – παροδική έστω- ψευδαίσθηση ότι ζουν. Θα μπορούσε να αποτελέσει την πρώτη ύλη για σενάριο στα πρότυπα αμερικάνικης road movie προσαρμοσμένο πάντα στα ελληνικά δεδομένα. Σαν κάτι αμερικανιές, που κάνουν περάσματα από επαρχιακές κωμοπόλεις, ξεχασμένες ακόμα και από τους κατοίκους τους. Όπου η μόνη διασκέδαση είναι η έξοδος στο μοναδικό μπαρ που λειτουργεί με τους τρεις μόνιμους μεθυσμένους θαμώνες (πίνω για να ξεχάσω ότι ζω.. έτσι), τον σερίφη που “κάνει περιπολία” και την αποτυχημένη σερβιτόρα που πάντα ήθελε να γίνει ηθοποιός αλλά έμεινε έγκυος στο γυμνάσιο. Ε τώρα κάνε και την αντιστοιχία με την ελληνική επαρχία. Μόνο που στα τιμημένα πάτρια εδάφη, οι γάμοι, οι βαφτίσεις και τα λοιπά θρησκευτικά μυστήρια, συμπεριλαμβανομένων και των μεγάλων και μικρών θρησκευτικών γιορτών όπως Χριστούγεννα, Πάσχα (καλή ώρα), Δεκαπεντάυγουστο..κλπ. αποτελούν τα πολιτισμικά γεγονότα της χρονιάς. Οι “κυρίες” συνωστίζονται στο κομμωτήριο συναγωνιζόμενες για το πιο φουσκωμένο μαλλί, ενώ οι “κύριοι” δείχνουν το επιβαλλόμενο κύρος τους μέσω της επιβλητικής ενδυμασίας: απαραιτήτως κοστουμιά και γραβάτα. I see no difference. Τι αμερικανική βλαχιά τι ελληνική.. Shame shit. Και όταν λέω βλαχιά δεν αναφέρομαι στην προφορά. Αναφέρομαι στην νοοτροπία. Σ' αυτήν την γαμημένη συμπεριφορά του νεοέλληνα επαρχιώτη, που δεν επιδέχεται εκλέπτυνσης. Που ανταγωνίζεται ισάξια το άλλο άκρο της “δήθεν”υποκρίνουσας αστικής ευγένειας Σενάριο επιστημονικής φαντασίας δηλαδή, με πιο κατάλληλο soundtrack το τραγούδι του Σαββόπουλου: “Δημοσθένους Λέξις” διασκευασμένο, να επαναλαμβάνει σχεδόν σπασμωδικά διαρκώς την ίδια φράση: “Σαν βγω απ' αυτή τη φυλακή...”